عشق

به خیال مردها ، عشق برای همسرشان ، قصه ی کوتاهی بوده است ، یک جذبه ی زودگذر ! واقعیت در این است که مردها فکر می کنند بوی آشپزی ، سنگینی زنبیل خرید ، بچه ها را درس دادن و به کلاس ورزش بردن ، می تواند جایگزین آن زمان عشقی بشود که سرچشمه اولین ملاقات آن ها بوده است. مردها اینقدر کم زن ها را می شناسند که تصور می کنند آن زندگی دلخواه زن هاست ! آه می کشند و به دوستان خود می گویند " زن سردی ست ! فقط خانه داری می کند و به بچه ها می رسد ! " و با این نتیجه گیری نهایی و آسان از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کردند. چرا به گفتگوی زن ها گوش نمی دادند که با ورود آن ها قطع می شد ؟ چرا به کتاب های روی میز پهلوی تخت زن ها نگاهی نمی انداختند ؟ چرا متوجه نمی شدند که زن ها ، پس از شام ، پنجره را باز می کنند و آه می کشند ؟ مردها می گفتند " خسته هستند " ، ولی چرا نمی خواستند دلیل این خستگی را درک کنند ؟ اگر خیلی به خود زحمت می دادند می گفتند " زن هستند ! " چرا از خود نمی پرسیدند زن بودن یعنی چه ؟ نمی فهمیدند آن فداکاری زنانه عملی ست که از آرزوی عشق سرچشمه می گیرد ...